Więcej o zespołach

Koło Naukowe Teatr i Polityka istnieje od 2006 roku. Powstało z inspiracji studentów Wydziału Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego. Od początku działalności Koła w jego szeregach znajdują się nie tylko studenci Wydziału, ale całego Uniwersytetu. Połączeni teatralną pasją stworzyli instytucję, w której spełniają swoje teatralne ambicje. Całość nadzoruje dr Daniel Przastek, wykładowca uniwersytecki i doskonały znawca teatru.
Koło tworzy kilkadziesiąt kreatywnych młodych ludzi pełnych zapału, starających się realizować własne projekty teatralne. Były to m. in.: Polityka Miłości wg scenariusza Piotra Zaborowskiego, Miłość Fedry Sarah Kane, montaż słowno-muzyczny – Przeboje Socrealizmu i Baal Bertolta Brechta. W 2009 roku obok Nar.kot.yków został stworzony, w związku z 70. Rocznicą śmierci mistrza, Festiwal kultury Witkac.y, który w programie zawarł nie tylko spektakl Koła, ale też przegląd filmowy adaptacji dzieł Witkacego, dyskusję panelową Witkacy i polityka, gościnny występ Teatru Scena Witkacego z Wrocławia oraz teatr stolikowy w księgarnio-kawiarni Czuły Barbarzyńca.
Koło Naukowe Teatr i Polityka to marka rozpoznawalna już przez wszystkich studentów Uniwersytetu Warszawskiego, a wysoki poziom artystyczny sprawił, że każdy spektakl niesie za sobą komplet widzów. W 2007 roku Koło zostało włączone do internetowej bazy teatrów w Polsce przez największy portal teatralny – www.e-teatr.pl, a spektakle są corocznie odnotowywane w zbiorze teatrów polskich.
www.teatripolityka.pl


Teatr Akademicki Uniwersytetu Warszawskiego powstał jesienią 1988 roku dzięki pomocy ówczesnego rektora profesora Grzegorza Białkowskiego i zarejestrowany został na Uczelni w dniu 1 lutego 1989 roku jako Koło Artystyczne. W pracach Teatru biorą udział studenci różnych wydziałów Uniwersytetu Warszawskiego: archeologii, biologii, dziennikarstwa, ekonomii, fizyki, lingwistyki stosowanej, nauk politycznych, pedagogiki, polonistyki, prawa, innych uczelni warszawskich pochodzący z całej Polski i z zagranicy oraz czasami licealiści, których wybieramy podczas organizowanych przez nas eliminacji. Od początku istnienia Teatru Akademickiego UW i Fundacji organizujemy programy edukacyjne w zakresie teatru, kultury i sztuki, spotkania z wybitnymi przedstawicielami świata kultury, nauki, polityki i biznesu, promujemy twórcze osiągnięcia ludzi młodych, pomagamy młodzieży zdolnej i utalentowanej, prowadzimy zajęcia z retoryki praktycznej i autoprezentacji.
Zapraszamy do współpracy młodzież z innych krajów, przebywającą na stypendiach w Polsce. W przedstawieniach bierze udział najczęściej około 10-20 aktorów Teatru. Nasze spektakle adresujemy do młodzieży szkolnej i akademickiej, osób zainteresowanych poezją, sztuką, teatrem. Naszą działalność promujemy w mediach, Internecie, na plakatach, afiszach, naszych wydawnictwach, podczas wystawiania widowisk scenicznych.
Teatr Akademicki zrealizował dziesiątki premier, zagrał kilkaset spektakli, promuje polską kulturę w środowiskach akademickich na całym świecie. Swoje spektakle Teatr Akademicki Uniwersytetu Warszawskiego prezentuje najczęściej na terenie Uczelni w Pałacu Kazimierzowskim, Pałacu Tyszkiewiczów-Potockich, Starym BUW-ie i w Piwnicy pod Harendą w Warszawie, jak również w różnych miejscach Polski oraz za granicą (m.in. w Casablance, Edmonton, Los Angeles, Niagarze, Montrealu, Paryżu, Portland, Salzburgu, Seattle, Sztokholmie, Toronto, Vancouver i Wiedniu).
W czerwcu 1998 roku decyzją Senatu Uczelni Teatr Akademicki UW został wpisany do Statutu Uniwersytetu jako Jednostka Ogólnouczelniana. Patronat nad działalnością Teatru sprawuje Jej Magnificencja profesor dr hab. Katarzyna Chałasińska-Macukow – Rektor Uniwersytetu Warszawskiego.
www.teatr.uw.edu.pl

Ishrin. Magia orientu…
(Larysa Gidzińska) Taniec brzucha - jeden z najstarszych tańców świata, który swój rodowód posiada w starożytnym Egipcie. Tańczony był w pałacowych haremach, ukryty dla męskich oczu. Obecnie raqs sharki (taniec orientalny) jest wizytówką większości krajów arabskich, a także z powodzeniem zaszczepiony został na grunt europejski. Wykorzystywany jest często w sztukach, nie tylko tych z Tysiąca i jednej nocy…

Instalacja „Przymierzalnia” (autor: Aleksandra Kowalczyk, pomocnik: Natalia Jarosiewicz) Próbowałaś/eś kiedyś być kimś kim nie jesteś? To takie proste. Instalacja umożliwia "przymierzanie" odlewów twarzy, torsów i innych części ciała. Lewitują one na sprężynach zawieszonych nad lustrem, w którym można obejrzeć swój zmodyfikowany wizerunek. (za skutki uboczne nie opowiadamy)

Zespół TRZY/TRZECIE istnieje od trzech lat. Zawiązał się w grupie osób organizujących tygodniowe wakacyjne warsztaty teatralne w Białej Rawskiej. A pomysł zrodził się na... studenckim śniadanku! Zespół zrealizował dwa spektakle. W międzyczasie rozpoczął działalność muzyczną, czego owocem jest płyta z muzyką folkową. Dziś zespół składa się z trzonu trzech dziewcząt – studentek UW, UKSW i APS oraz z wszelkich przyjacielskich przyległości. W dniu dzisiejszym zaprezentują muzykę ze spektaklu „Sobótki”. Można też posłuchać na www.myspace.com/trzytrzecie oraz na żywo w knajpce na ul. Ząbkowskiej.
www.myspace.com/trzytrzecie


Klancyk! to pierwsza warszawska grupa impro i jedna z niewielu w Polsce. Występuje regularnie od czterech lat. W 2008 roku wieczór krótkich form impro Kto widział małpę trzymającą scenariusz? gromadził tłumy widzów w Klubokawiarni Chłodna 25. Wiosną 2009 Teatr zaprezentował autorski program długich form impro Zagrożone gatunki grany z powodzeniem
w klubie Powiększenie. Klancyk! składa się w większości ze studentów
i absolwentów Wiedzy o Teatrze warszawskiej Akademii Teatralnej. Grupa współpracowała z Akademią Teatralną i Instytutem Teatralnym
im. Zbigniewa Raszewskiego. Klancyk nie przykuwa się do drzew, ale gdyby drzewa mogły, to przykuwałyby się do Klancyka.

Teatr NN powstał w 1990 roku. Początkowo jego działalność ukierunkowana była na realizację autorskich przedstawień. W miarę upływu czasu twórcy teatru zaczęli otwierać się na inne pozateatralne przedsięwzięcia o charakterze społecznym i edukacyjnym daleko wykraczające poza sztukę. W 1998 roku powołali Ośrodek "Brama Grodzka - Teatr NN". Działalność programowa Ośrodka związana jest dziś między innymi z przywracaniem Pamięci o nieistniejącym już świecie lubelskich Żydów. Swoje cele Ośrodek realizuje poprzez działania artystyczne, wystawy, spotkania, sesje, promocje książek i czasopism, projekcje filmów, koncerty, działania w przestrzeni publicznej. Te ostatnie ubrane w formę Misteriów Pamięci, przeprowadzane w przestrzeniach miasta gromadzą nawet kilkutysięczną publiczność.
Ośrodek ma w swoim repertuarze cykl kameralnych przedstawień teatralnych odwołujących się do folkloru żydowskiego. Na małej scenie aktor i towarzyszący mu muzyk opowiadają prostą historię. Aktor jest zawsze ten sam, zmieniają się jedynie historie i instrumenty. Prezentowany spektakl „Taibełe i demon” (na aktora i klarnet) jest adaptacją opowiadania Isaaca Bashevisa Singera o tym samym tytule.
To klasyczna opowieść o miłości. Opuszczona przez męża kobieta
o wdzięcznym imieniu Taibełe (gołąbeczka) ulega urokowi nawiedzającego ją potajemnie nocą demona, którym okazuje się być pomocnik miejscowego mełameda (nauczyciela). Ich miłość nie może jednak trwać wiecznie. Kończy ją śmierć kochanka. Natomiast tajemnica tej miłości musi czekać na “Wiekuistego i Jego sąd, na kres wszelkiego stworzenia”.
www.tnn.pl

Agnieszka Baranowska „Orlando”
„Orlando” to historia o Heli von Helutce - garderobianej, która zaczytując się w Harlequinach, postanawia znaleźć idealną miłość. Dziwne i z każdą chwilą coraz bardziej wymykające się spod kontroli relacje damsko-męskie wymyślane przez Helutkę powoli kompromitują w jej oczach istotę związku między kobietą
a mężczyzną. Szczytem tej lawiny ożywionych form jest Mizogin prawiący morały na temat kobiet, niczym Oscar Wilde. Helutka w ramach zemsty, zmusza go kilkakrotnie do zmiany płci, by ostudzić jego łatwość w osądzaniu kobiet. Efekt tej zabawy jest zaskakujący... ale nie ma się czemu dziwić, bo, jak stwierdza sama bohaterka: „Płeć w miłości nie ma żadnego znaczenia”.
„Orlando” inspirowany m. in.: „Orlandem” V. Woolf, „Pigmalionem” B. Shawa, „Portretem Doriana Graya” O. Wilde' a oraz utworami
T. S. Elliota, A. Strindberga, S. Witkacego.
„Orlando” ukazuje dwoistość ludzkiej natury, jej ciągłe dążenie do bycia kimś innym, lepszym, pragnienie doskonałej miłości, doskonałego mężczyzny, doskonałej kobiety. Ośmiesza stereotypy dotyczące kobiet i mężczyzn, kpiąc z ról przypisywanych
i narzucanych obu płciom. „Orlando” obnaża ludzkie wątpliwości wobec jednoznaczności bycia tylko kobietą lub tylko mężczyzną.
Monodram był wielokrotnie nagradzany (wyróżnienie na 6. Ogólnopolskim Przeglądzie Monodramu Współczesnego w Warszawie; nagroda w Dziedzinie Teatru na 9. Międzynarodowym Festiwalu Działań Teatralnych i Plastycznych „ZDARZENIA Tczew – Europa”; I- sza nagroda za brawurowe wykonanie i plastykę na Festiwalu Teatrów Niewielkich w Lublinie 2008; Nagroda Jury Komplementarnego i Nagroda Konferansjerówna
6. Międzynarodowym Festiwalu Solistów Lalkarzy, Łódź 2009).

Performeria Warszawy to grupa młodych, aktywnych mieszkańców stolicy, którzy dostrzegają potrzebę twórczego ożywienia własnego miasta. Warszawa jest dla nich żywym, dynamicznym zbiorem przeróżnych spektakli i widowisk. Nie wystarcza im jednak prosta demaskacja miejskiej performatyki. Próbują więc wykorzystać ten swoisty język ulicy i przemówić jej głosem. Można w ten sposób stworzyć wyrwę w zastanej rzeczywistości, albo spróbować uporządkować to, co chaotyczne.
Czy uda się cokolwiek miastu przekazać? Czy ktokolwiek zauważy ich przekaz? Czy ktokolwiek na to czeka, aby miasto do niego przemówiło?
Performeria to teatr ulicy. Na ulicy i o ulicy.
To szukanie nowych sposobów przekazu. Laboratorium ruchu, dźwięku, obrazu, zapachu...
To grupa wiecznie otwarta na nowych członków, nowe impulsy i świeże pomysły...
www.performeria.blogspot.com